Niektórzy myślą o przestępcach jako o osobach chorych i niedostosowanych do społeczeństwa, które zasługują na odrzucenie. Przestępczość była rozumiana jako problem społeczny, dlatego nasi przodkowie rozumieli, że trzeba stworzyć prawa, które zniechęcą do takich zachowań. Istnieje jendka wiele czynników, które prowadzą do przestępczości u jednostek niedostosowanych (na przykład czynnik ekonomiczny).
Psychologia przestępczości
Stworzenie obowiązkowego prawa doprowadziło do powstania instancji sądowej, choć nie obyło się to bez problemów, jednym z nich jest osiągnięcie proporcjonalności między popełnionym przestępstwem a wymierzoną karą, do czego niezbędna jest pewna znajomość stopnia racjonalności.
W tym miejscu zaczyna się debata na temat wieku odpowiedzialności karnej. Bierze się też pod uwagę, gdy racjonalność jest zmieniona, trzeba wziąć pod uwagę, czy osoba w momencie popełnienia przestępstwa była w posiadaniu wszystkich swoich władz umysłowych, tu zaczęła się praca psychologa. Poznaj najcięższe przestępstwa w Polsce XXI wieku.
Co to jest przestępstwo?
Przestępczość nie jest czymś uniwersalnym (kazirodztwo, aborcja, narkotyki, eutanazja,…), ale zależy od czasów i kultur. Przestępczość ma wielką relatywność społeczną. Przestępstwa uniwersalne to takie, które zagrażają życiu ludzi.
Przestępstwo jako dewiacja
Jedną z najstarszych perspektyw było rozumienie przestępczości jako dewiacji. Przestępcy naruszają normy akceptowane przez większość. Dewiacja wydaje się pełnić dwie funkcje:
Sprzyja stabilności społecznej: gdybyśmy nie obawiali się odrzucenia za czyn zabroniony, nie przestrzegalibyśmy normy (gdyby nie groziła nam grzywna, nie przestrzegalibyśmy granic bezpieczeństwa).
Spójność grupy: sprzyja integracji grupy. Jeśli dostrzegamy, że są osoby, które łamią zasady, jednoczymy się, by się przed nimi bronić.
Perspektywa indywidualistyczna
Przedmiotem badań jest sprawca, zachowanie przestępcze. Poszukuje się w nim przyczyny, która skłania człowieka do popełnienia przestępstwa; za główną przyczynę uznano agresywność.
Teoria patologii społecznej Lambroso próbowała wyjaśnić przestępczość w kategoriach cech fizycznych, zmian organicznych, próbował stworzyć typologię przestępców pod względem wyglądu fizycznego. Rozumiał społeczeństwo jako ciało, a choroba byłaby dysfunkcją między jego częściami. Dla Eysencka delikwentem byłby ten, który ma wysoki wynik w neurotyczności i wysoką ekstrawersję.
